Pada 13 Oktober 2010, Dana Hidupan Liar Dunia (World Wildlife Fund, WWF) telah menerbitkan Laporan Kehidupan Planet 2010 (Living Planet Report 2010). Laporan ini berdasarkan kepada kajian yang dilakukan setiap dua tahun terhadap tahap kesihatan bumi berpandukan kepada kesan-kesan biodiversiti dan alam sekitar.

Laporan ini meninjau perubahan dalam jejak ekologi (ekological footprint) – tempat yang diperlukan untuk membekalkan sumber, ruangan untuk infrastruktur dan tumbuhan menyerap gas karbon dioksida. Manakala Indeks Kehidupan Planet (Living Planet Index, LPI) merujuk kepada taraf biodiversiti sedunia.

Berikut adalah beberapa petunjuk penting dalam laporan ini:

Jejak Ekologi:

Keperluan terhadap sumber asli telah meningkat dua kali ganda sejak 1966. Kini penduduk dunia masih menggunakan sumber sebanyak 1.5 planet untuk menampung aktiviti-aktiviti mereka.
Sepuluh buah negara yang mempunyai jejak ekologi pada setiap orang adalah Emiriah Arab Bersatu, Qatar, Denmark, Belgium, Amerika Syarikat, Estonia, Kanada, Australia, Kuwait dan Ireland.
4.5 bumi diperlukan sekiranya semua penduduk dunia mengamalkan cara hidup sebagaimana rakyat Amerika Syarikat.
Negara-negara yang berpendapatan tinggi mempunyai 5 kali jejak ekologi berbanding dengan negara berpendapatan rendah. Ini menjukkan bahawa penggunaan di negara kaya dilakukan dengan menghabiskan sumber-sumber asli yang hanya terdapat di negara tropikal.
Karbon
Sebanyak 11 kali ganda peningkatan dalam jejak karbon dunia merupakan faktor utama yang mendorong kepada pertambahan jejak ekologi manusia sejak 1966.
Sejak tahun 1998, jejak karbon sedunia telah meningkat sebanyak 3 kali ganda.
Sejak tahun 1961, jejak karbon 33 buah negara Pertubuhan untuk Kerjasama dan Pembangunan Ekonomi (OECD) telah meningkat sebanyak 10 kali ganda.
Namun, rantau-rantau lain sedang berusaha ke arah itu: jejak karbon di negara-negara ASEAN telah meningkat sebanyak 100 kali ganda, negara-negara BRIC (Brazil, Rusia, India, China) telah meningkat 20 kali ganda. Pada masa yang sama, jejak karbon di negara-negara Afrika juga telah meningkat sebanyak 30 kali ganda.
Biodiversiti

Index Kehidupan bumi telah menurun hampir 30% di antara tahun 1970 dan 2007.
Negara-negara yang berpendapatan rendah telah mengalami kemerosotan biodiversiti yang paling tinggi iaitu sebanyak 60% dalam masa kurang daripada 40 tahun.
Populasi spesis ikan air tawar tropikal mengalami kesan yang paling buruk dan telah menurun hampir 70%.
Walau bagaimanapun, LPI di rantau yang beriklim sederhana telah meningkat 30%, menunjukkan keberkesanan usaha pemuliharaan alam sekitar, kawalan pencemaran dan pembaziran.
34 % Ketua Pegawai Eksekutif di Asia Pasifik dan 53% Ketua Pegawai Eksekutif di Amerika Latin bimbang terhadap kesan-kesan kehilangan biodiversiti terhadap pembangunan perniagaan mereka, berbanding dengan hanya 18 % di Eropah.
Air
Lebih daripada 70 negara sedang mengalami masalah kekurangan bekalan air yang bersih. Ini memberikan implikasi yang mendalam kepada kesihatan ekosistem, pengeluaran bahan makanan dan kesihatan manusia. Selain itu, perubahan iklim akan memburukkan lagi situasi ini.

Kesimpulan

Tanpa air yang bersih, tanah, makanan, bahan api dan bahan mentah yang mencukupi, manusia akan terdedah kepada belenggu kemiskinan, terutamanya penduduk di negara miskin.

Oleh itu, negara-negara kaya harus memberikan bantuan dari segi kewangan, teknologi dan pengetahuan kepada negara-negara miskin, manakala negara-negara miskin perlu bijak mengurus dan menggunakan bantuan-bantuan yang diberi.

Cara hidup manusia juga harus berubah dan penggunaan yang lestari harus diamalkan. Sekiranya ini tidak dilakukan, maka bumi tidak akan berupaya untuk menampung kehidupan lagi.


Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Dasar luar negara bermatlamat untuk menjamin keselamatan dan kemakmuran rakyat. Sekiranya kerajaan tidak mempunyai satu perancangan yang berkesan untuk menangani perubahan iklim, maka matlamat di atas tidak akan tercapai. Selain itu, keselamatan iklim amat berkait rapat dengan keselamatan tenaga, makanan dan bekalan air.

Pada 27 September 2010 di New York, Setiausaha Luar Negara Britain, William Hague berkata bahawa sekiranya Malaysia gagal merancang untuk menangani perubahan iklim, maka hubungan dan kepercayaan antara negara akan menjadi lemah, persaingan sumber akan bertambah dan juga mengecilkan ruang politik bagi peluang bekerjasama.

Tanpa tindak balas yang berkesan, keselamatan negara akan tergugat dan ekonomi akan menjadi lemah. Golongan yang paling miskin akan menerima semua impak kesan perubahan iklim.

Sebagaimana yang dikatakan oleh Setiausaha Luar Negara Britain itu, “ Kita berkongsi satu visi untuk mencapai Matlamat Pembangunan Milenium (Millennium Development Goals, MDG). Jika dunia yang tidak bertindak untuk menyelesaikan masalah perubahan iklim, visi itu hanyalah satu mimpi dan usaha-usaha selama sepuluh tahun ini adalah sia-sia.”

Britain telah bertindak dengan menubuhkan Green Investment Bank yang bertujuan untuk meningkatkan aliran modal swasta ke dalam infrastruktur karbon rendah dan meninggalkan kebergantungan kepada bahan api fosil.

Britain juga sedang berusaha untuk menukarkan rangkaian elektrik dan menggesa negara Kesatuan Eropah untuk mengurangkan pelepasan karbon sebanyak 30% pada tahun 2020.

Pada tahun ini, ekonomi karbon sedunia dianggarkan bernilai sebanyak RM15.6 trilion. Ekonomi karbon di Britain dianggarkan sebanyak RM544 bilion, iaitu sebanyak 1 juta orang Britain bekerja dalam sektor pengurangan karbon.

Namun, tindak balas yang berkesan tidak sewajarnya dibangunkan sendiri. Kita memerlukan pihak lain untuk bertindak juga. Jikalau pelepasan gas rumah hijau meningkat secara berterusan, purata suhu tempatan akan meningkat sebanyak 4°C pada akhir abad ini, dan berkemungkinan seawal tahun 2060.

Lantaran itulah satu persetujuan sedunia tentang isu iklim di bawah Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu harus dicapai untuk mengehadkan peningkatan suhu sedunia pada 2°C. Di samping itu, semua negara juga harus bertindak. Menurut Bank Pembangunan Asia, sekiranya tiada langkah-langkah berkesan diambil, negara-negara Asia Tenggara akan mengalami kerugian sebanyak 6.7% GDP setiap tahun pada 2100.

Semasa Perdana Menteri Malaysia Datuk Seri Najib Tun Razak memberi ucapan di Persidangan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsas Bersatu pada 27 September 2010, beliau menegaskan bahawa “keperluan untuk mengecilkan jurang adalah penting bagi menyelesaikan dan menangani isu perubahan iklim yang mempengaruhi kehidupan dan punca pendapatan penduduk dunia dan generasi masa hadapan.”

Kerjasama bagi menangani isu perubahan iklim telah terjalin antara Malaysia dan Britain iaitu Britain akan membekalkan latihan dan nasihat kepada pakar-pakar di Malaysia.

Sekiranya negara segera bertindak, kita masih boleh membentuk dunia sebagaimana yang kita ingini. Jika tidak, maka dunia yang menentukan nasib dan masa hadapan kita.


Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Banjir besar yang melanda Pakistan telah menunjukkan betapa pentingnya diwujudkan satu sistem yang berfungsi untuk memberi bantuan kewangan dalam pembangunan semula negara yang mengalami bencana alam.

Krisis banjir di Pakistan telah bertambah buruk dalam masa seminggu sahaja yang bermula di utara Pakistan dan telah meluas sehingga ke bahagian tengah dan selatan Pakistan.

Hampir satu juta penduduk telah dipindah dari daerah Sindh dalam masa beberapa hari sahaja selepas tebing Sungai Indus pecah.

Pada masa skala banjir semakin membesar, jumlah kerugian dan kos pembangunan semula juga dikira. Duta Besar Pakistan di London berkata bahawa US$15bil (RM46bil) diperlukan untuk membangun semula Pakistan. Banjir besar ini telah menjejaskan kehidupan lebih daripada 20 juta orang penduduk Pakistan. Kerajaan Pakistan juga menganggarkan bahawa banjir ini telah memusnahkan 5,000 batu jalan raya dan landasan kereta api, 7000 sekolah dan hampir 400 kemudahan kesihatan.

Di Afghanistan pula, Amerika Syarikat telah membelanjakan sebanyak US$500 juta (RM1.54bil) untuk membina semula jalan raya sepanjang 500 batu dan ia memerlukan beberapa tahun untuk disiapkan.

Menurut kajian yang dijalankan oleh beberapa buah universiti di Amerika Syarikat dan laporan kerajaan tempatan di Pakistan, jumlah kerugian dianggarkan mencecah US$7.1bil hingga US$30bil.

Tragedi ini membuktikan bantuan kewangan yang besar diperlukan untuk membantu negara-negara membangun bagi menangani cuaca-cuaca ekstrem yang disebabkan oleh perubahan iklim.

Negara-negara maju yang telah menandatangani perjanjian-perjanjian dulu tidak mengotakan janji mereka. Mereka gagal memberi bantuan kewangan yang secukupnya kepada negara-negara yang dilanda oleh bencana alam yang disebabkan oleh perubahan iklim.

Perbincangan mengenai bantuan kewangan iklim (climate financing) bakal berlangsung di Geneva, yang antara topik utama dibincangkan adalah tragedi seperti banjir di Pakistan dan gempa bumi di Haiti. Sistem bantuan yang berkesan untuk tragedi-tragedi ini akan dibincangkan dengan lebih mendalam dalam perbincangan ini.

Pada masa ini, negara-negara yang terjejas hanya boleh bergantung kepada derma dan kebajikan yang didermakan oleh masyarakat sedunia. Dana-dana yang disalurkan oleh negara-negara maju terlalu sedikit dan tidak menepati jumlah yang dijanjikan.

Oleh itu, satu sistem pusat kewangan harus diwujudkan dan dikendalikan oleh Konvensyen Iklim Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu dan bukannya Bank Dunia.

Selain itu, isu jumlah sebenar dana yang diperlukan untuk pencegahan, adaptasi, teknologi dan pembanguan kapasiti juga akan dibincangkan.

Untuk pencegahan, Laporan Pembangunan Dunia 2010 (World Development Report 2010) telah meramalkan bahawa negara-negara membangun akan memerlukan bantuan kewangan sebanyak US$140bil (RM432bil) hingga US$175bil (RM540bil) dalam tempoh 20 tahun seterusnya.

Bank Dunia juga melaporkan bahawa sebanyak US$100bil (RM308bil) setahun diperlukan untuk adaptasi di negara-negara membangun.

Angka ini adalah lebih tinggi berbanding dengan ramalan yang dibuat oleh laporan UNFCCC di mana UNFCCC meramalkan kos sebanyak US$27bil (RM83bil) hingga US$66bil (RM204bil) a year.

Kumpulan teknologi UNFCCC juga melaporkan bahawa keperluan kewangan untuk teknologi mencecah US$300bil dan US$1tril (RM926bil - RM3.08tril) setahun.

Jumlah keseluruhan yang diperlukan untuk teknologi, pencegahan dan adaptasi dianggarkan antara US$182bil dan US$505bil (RM562bil - RM1.81tril) setahun untuk negara-negara membangun.

Namun, janji-janji daripada negara maju – US$10bil (RM30.8bil) setahun dalam 2010-2012 dan sehingga US$100bil (RM308bil) setahun menjelang 2020 – adalah terlalu sedikit untuk jumlah sebenar yang diperlukan.

Seperti yang ditunjukkan dalam tragedi banjir di Pakistan, kerosakan dan kerugian yang disebabkan oleh perubahan iklim adalah tinggi dan susah diramalkan.

Cabaran-cabaran untuk menghalang mala petaka dan kerja-kerja pengurusan semasa ia berlaku juga amat besar.

Sistem kewangan dan jumlah dana bantuan harus dibincang dengan serius dan diurus dengan baik agar negara-negara membangun mendapat peluang untuk terus wujud di atas peta dunia ini pada masa hadapan.


Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Menurut satu laporan yang terkini, 2010 bakal merupakan tahun paling panas dalam catatan sejarah manusia. Ais di Lautan Artik terus mengecut dan cair, manakala kawasan batu karang pula musnah akibat peningkatan suhu lautan. Begitu juga kejadian kebakaran hutan yang berlaku di Rusia dan banjir besar melanda negara China, Pakistan dan India.

Namun tanda-tanda perubahan iklim yang jelas ini masih tidak mendapat perhatian daripada para pemimpin dunia.

Masyarakat dunia meletakkan harapan yang tinggi terhadap perbincangan perubahan iklim di Copenhagen pada tahun lalu. Tetapi ia hanya berakhir dengan kehampaan. Negara maju tidak mahu berkongsi pandangan politik dan ekonomi yang sama dengan negara-negara membangun. Kepentingan individu jauh lebih penting daripada kesejagatan sedunia.

Nyatanya, sains tidak berupaya meyakinkan pemimpin dunia tentang akibat buruk perubahan iklim. Hanya selepas sesuatu mala petaka berlaku, barulah mereka berasa cemas dan yakin tentang keseriusan perkara ini.

Jikalau ramalan saintifik adalah betul, dan gas rumah hijau masih terus dilepaskan yang banyak ke atmosfera, maka generasi akan datang bakal menerima padahnya.

Amerika Syarikat dan China merupakan dua Negara yang melepaskan gas rumah hijau yang terbesar di dunia. Negara-negara lain pula masih menunggu langkah pertama dilakukan oleh kedua-dua negara besar ini. Semasa China sedang berusaha untuk membangun teknologi hijau dan tenaga bersih pada masa akan datang, Amerika Syarikat masih belum mengorak langkah. Menurut ahli politik Amerika Syarikat, Richard Blumenthal, cara-cara yang digunakan oleh Amerika Syarikat seperti cap-and-trade langsung tidak berkesan.

‘Peperangan’ politik antara parti Republicans dan Democrats merupakan perkara terakhir dalam usaha untuk menangani isu perubahan iklim. Banyak negara sedang menunggu Amerika Syarikat untuk menunjukkan kepada mereka satu langkah ke hadapan yang positif. Langkah-langkah tersebut mungkin tidak akan termakbul kerana pemimpin Amerika Syarikat hanya sibuk berbincang sahaja dan Presiden Obama seumpama telah hilang minat terhadap perkara ini.

Kita semua tahu bahawa berbincang dan bercakap merupakan perkara yang mudah, tetapi tiada apa yang dicapai dan diselesaikan. Janji-janji yang palsu inilah merupakan perkara yang terakhir yang diperlukan untuk menangani isu ini.

 

Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Apakah yang dilakukan oleh seseorang pemimpin negara sekiranya simpanan minyak dijumpai di bawah tanah di dalam hutan hujan tropika di sesebuah negara?

Keadaan ini akan menjadikan kerajaan berada dalam keadaan yang serba salah. Jika hutan-hutan tersebut dimusnahkan hanya untuk mengestrak minyak tersebut, maka negara yang kaya dengan kepelbagaian hidupan turut akan musnah.

Selain itu, pengestrakan dan penggunaan minyak juga akan melepaskan gas karbon dioksida yang banyak ke dalam atmosfera dan mengakibatkan perubahan iklim.

Namun jika minyak tersebut dibiarkan bawah tanah demi melindungi hutan dan mengelak pelepasan gas rumah hijau, negara tersebut akan kehilangan banyak pendapatan eksport dan hasil negeri yang boleh digunakan untuk pembangunan. Ahli ekonomi menamakan masalah sebagai opportunity cost.

Jika kita lihat dari segi keutamaan dan nilai penting dalam dunia moden ini, iaitu ekonomi dan perniagaan diletakkan mengatasi alam sekitar. Sekiranya situasi di atas berlaku, kebanyakan negara akan menebang hutan, memusnahkan taman negara dan mengestrak minyak tersebut.

Ecuador merupakan sebuah negara di Amerika Selatan yang mempunyai 13 juta penduduk dan dikurniakan dengan kekayaan alam sekitar. Namun, negara ini mengalami masalah yang serba salah seperti yang berlaku seperti di atas.

Menteri Persekitaran Ecuador, Prof Dr Carlos Larrea Maldonado bercadang untuk membiarkan kawasan simpanan minyak yang besar itu di bawah tanah dan berharap mendapat dana antarabangsa.

Dana tersebut, yang sebahagian besar akan digunakan untuk menebus pendapatan yang sepatutnya diperolehi, juga akan digunakan untuk memulihara hutan tersebut, membangunkan tenaga boleh diperbaharui dan menggalakkan pembangunan sosial.

President Ecuador, Rafael Correa mengumumkan kepada Pertubuhan Bangsa Bersatu bahawa keputusan untuk membiarkan simpanan minyak bawah tanah yang dijumpai di ITT (Ishpingo-Tambococha-Tiputini) berdekatan dengan Taman Negara Yasuni. Ini adalah untuk meletakkan nilai sosial dan alam sekitar sebagai keutamaan negara dan pada masa yang sama, cara-cara lain boleh digunakan untuk meningkatkan ekonomi negara.

Di bawah inisiatif ini, masyarakat dunia akan menyumbangkan sekurang-kurangnya separuh daripada hasil pendapatan yang sepatutnya diperolehi oleh negara tersebut, dan kerajaan akan mengambil separuh daripada opportunity cost dengan membiarkan simpanan minyak bawah tanah tersebut.

Taman Negara Yasuni merupakan salah satu hutan simpanan yang paling penting dan kaya dengan kepelbagaian hidupan dalam dunia. Dalam litupan kawasan sebanyak 2 juta hektar ini, ITT merangkumi kawasan sebanyak 20%. Sebanyak 846 juta tong minyak boleh diesktrak daripada ITT. Ramalan bahawa sebanyak 407 juta ton pelepasan gas karbon dioksida juga dapat dielakkan sekiranya minyak ini tidak diekstrak dan digunakan.

407 juta ton gas karbon dioksida tersebut bernilai sebanyak US$8.07 juta (RM25bil) mengikut kadar karbon dioksida di pasaran karbon Eropah masa kini (US$19.81 (RM61.47) untuk satu ton karbon diosida).

Berdasarkan inisiatif ini, Ecuador mencadangkan masyarakat antarabangsa akan menyumbangkan sekurang-kurangnya US$3.6bil (RM11.2bil) ke dalam dana yang akan dikawalselia oleh Program Pembangunan Bangsa Bersatu (United Nations Development Programme, UNDP). Dengan itu, jumlah hasil pendapatan minyak sebanyak US$7.25bil (RM22.5bil) yang sepatutnya diperoleh, kerajaan akan menanggung separuh daripada kos itu, manakala sebahagian lagi akan ditanggung oleh kerajaan lain dan derma persendirian.

Dana tersebut akan dilaburkan ke dalam projek-projek tenaga yang boleh diperbaharui untuk mengatasi pergantungan Ecuador kepada bahan api fosil yang menyebabkan perubahan iklim. Pertubuhan Bangsa Bersatu menyokong projek ini dan UNDP telah menubuhkan dana tersebut.

Ecuador berharap inisiatif akan menjadi projek pertama yang diiktiraf oleh Konvensyen Iklim Pertubuhan Bangsa Besatuan (UN Climate Convention, UNFCC) sebagai satu model untuk mengelakkan pelepasan gas rumah hijau. Kini, UNFCC telah mengiktiraf pengelakan penebangan hutan sebagai satu cara untuk mengatasi perubahan iklim dan negara-negara membangun boleh memohon dana untuk melindungi dan penanaman semula hutan.

Dengan inisiatif Yasuni-ITT ini, Ecuador juga berharap ia akan menjadi satu mekanisme yang baru untuk menubuhkan dana untuk negara-negara membangun dengan meninggalkan simpanan minyak bawah tanah yang terletak di kawasan yang mempunyai kepentingan alam sekitar.

Menurut syarat-syarat yang disediakan oleh Prof Maldonado dan pasukan beliau, negara-negara yang memenuhi syarat-syarat ini merangkumi Malaysia, Indonesia, Filipina, India, Papua New Guinea, Brazil, Colombia, Venezuela, Bolivia, Peru, Costa Rica, Congo dan Madagascar.

Usaha ini pasti akan menjadi sesuatu yang menarik untuk melihat betapa jauh dan berkesannya inisiatif ini akan berjalan. Pada masa yang akan datang, lebih banyak inisiatif seperti ini akan dipraktis oleh negara-negara untuk memulihara hutan, meninggalkan bahan api fosil dalam bawah tanah dan menangani perubahan iklim, di mana negara-negara ini akan berganding bahu dengan komuniti antarabangsa.

(Diterjemah dan diedit daripada artikel Martin Khor “Leaving Oil in the Ground to Fight Climate Change”)

 


Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Bagi menangani isu perubahan iklim yang membawa kepada pemanasan global, kerajaan telah mengambil langkah dengan menjalankan inventori gas-gas rumah hijau pada tahun 2000 untuk mengenal pasti punca-punca utama yang menyumbang kepada gas-gas rumah hijau di negara ini.

Kementerian Sumber Asli dan Alam Sekitar (NRE) telah membuat persediaan serta menggariskan tindakan yang perlu dilaksanakan bagi menangani perubahan iklim dan impaknya melalui dua pendekatan iaitu Pendekatan Mitigasi dan Pendekatan Adaptasi.

Selama beberapa puluh juta tahun, laut telah mengekalkan tahap asiditi yang stabil. Dalam kestabilan ekosistem laut inilah yang membolehkan kepelbagaian hidupan yang terdapat dalam laut yang luas. Namun, kajian telah menunjukkan kestabilan sejak dulu ini telah terjejas disebabkan oleh penurunan mendadak dalam pH permukaan air laut yang boleh mendatangkan kesan buruk kepada laut seluruh dunia.

Sejak permulaan revolusi perindustrian pada awal 1800-an, mesin-mesin yang bergantung kepada bahan api fosil telah dicipta dan membolehkan sektor industri bertambah pesat dan maju. Walau bagaimanapun, kesan daripada pembangunan ini telah menyebabkan pembebasan gas karbon dioksida dan gas rumah hijau yang lain yang tidak dapat dianggarkan ke dalam atmosfera bumi.

Ahli sains mendapati bahawa separuh daripada gas karbon dioksida akan diserap oleh laut sejak dahulu lagi. Lautan yang luas telah membantu kita melambatkan kesan pemanasan global. Namun, kajian-kajian baru menunjukkan bahawa penyerapan gas karbon dioksida yang berlebihan telah menyebabkan keasidan air laut meningkat. Peningkatan ini akan mendatangkan kesan yang buruk terhadap kitar hidup banyak hidupan marin, terutamanya hidupan yang berada pada tahap rendah dalam rantai makanan.

Asid Karbonik

Apabila gas karbon dioksida larut dalam air laut, asid karbonik akan terbentuk. Ini akan menyebabkan keasidan meningkat, terutamanya pada permukaan air laut. Kesannya telah terbukti bahawa ia akan menjejaskan pertumbuhan dan pembiakan organisma marin seperti ikan dan batu karang.

Dalam skala pH (0 – 14), larutan dengan pH yang tinggi bersifat alkali, manakala yang rendah bersifat asid, iaitu 7 merupakan neutral. Dalam 300 juta tahun, pH laut adalah bersifat alkali dan puratanya ialah hampir 8.2. Pada masa ini, pH air laut adalah 8.1, iaitu penurunan sebanyak 0.1 unit pH ini juga merupakan pertambahan sebanyak 25% keasidan dalam tempoh dua abad sahaja.

Tempat Simpanan Karbon

Laut sekarang menyerap hampir dua pertiga daripada gas karbon dioksida yang dihasilkan oleh manusia, iaitu hampir 22 juta ton sehari. Unjuran menunjukkan bahawa sekiranya angka ini berlarutan, pada akhir abad ini pH laut akan menurun sebanyak 0.5 unit lagi. Hidupan laut yang membentuk kerang seperti batu karang, tiram, udang karang, plankton, dan ikan akan teruk terjejas.

Apa yang lebih membimbangkan ialah sekiranya laut terus menyerap gas karbon dioksida pada kadar seperti ini, maka pada suatu hari nanti, kapasiti laut untuk menyerap lagi akan lenyap. Ini bermaksud gas karbon dioksida yang kita lepaskan akan terus berada di atmosfera bagi merancakkan lagi perubahan iklim dunia.

Kesedaran saintifik mengenai asidifikasi masih baru. Ahli sains sedang bertungkus-lumus menjalankan kajian mengenai kesan asidifikasi ini kepada ekosistem marin. Hakikatnya, sekiranya manusia tidak mengawal dan menghentikan pembakaran bahan api fosil, organisma laut akan hidup dalam keadaan yang amat tertekan. Tekanan ini akan menyebabkan organisma laut ini susah untuk menyesuaikan diri kepada perubahan kimia habitat mereka dan akhirnya pupus.

Kesimpulan

Laut merupakan sumber asli yang sangat bernilai kepada kita. Kehidupan kita jelas berkait rapat dengan kesihatan laut kita. Sekiranya kita tidak bertindak segera dengan mengawal penggunaan bahan api fosil, kita memang sedang mengundang padah untuk diri sendiri dan generasi akan datang.

 

Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Jika diajukan soalan kepada masyarakat kita pada hari ini tentang apakah itu kitar semula? Pasti ramai yang mampu menjawabnya. Bagi maksud yang lebih tepat, kitar semula ialah proses mengolah semula bahan buangan untuk menghasilkan barangan yang baru.

Namun jika ditanya kenapakah pentingnya kitar semula? Kemungkinan pelbagai jawapan yang diterima. Dengan kitar semula, kita dapat mengurangkan bahan buangan, mengurangkan penggunaan bahan mentah baru, mengurangkan penggunaan tenaga, mengurangkan pencemaran dan mengurangkan pengeluaran gas rumah hijau kerana penghasilan barang baru daripada bahan mentah.

Atas kesedaran inilah, banyak kempen berkaitan kitar semula telah dilaksanakan oleh agensi kerajaan mahupun badan bukan kerajaan. Kitar semula merupakan komponen utama bagi pengurusan bahan buangan pada zaman moden ini. Kemudian wujudlah slogan ’3R: Reduce (Kurangkan), Reuse (Guna Semula) & Recycle (Kitar Semula)’ bagi menekankan betapa pentingnya kitar semula untuk memastikan alam sekitar kita terpelihara.

Antara bahan buangan yang boleh dikitar semula termasuklah aluminium, plastik dan surat khabar. Aluminium merupakan bahan yang boleh dikitar semula 100%. Menurut fakta, aluminium boleh digunakan semula dalam tempoh 60 hari selepas dikitar semula. Aluminium ini juga boleh dikitar semula untuk tujuan yang sama beberapa kali. Begitulah uniknya sifat aluminium. Selain itu, aluminium yang dikitar semula hanya menggunakan 5% tenaga jika dibandingkan penghasilan aluminium dengan bahan yang baru. Anda boleh mengitar semula semua bahan yang diperbuat daripada aluminium, namun mulalah dengan yang mudah dahulu seperti tin minuman ringan.

Plastik juga merupakan bahan yang penting untuk dikitar semula kerana penggunaannya meluas di Malaysia. Lebih banyak yang dikitar semula, maka berkurangan plastik yang terkumpul di tempat pembuangan sampah. Tenaga yang digunakan untuk menghasilkan plastik daripada kitar semula hanya 2/3 daripada menghasilkan plastik yang baru.

Bahan buangan daripada kertas juga meluas digunakan di negara ini. Contohnya seperti surat khabar, majalah dan surat. Mengitar semula bahan yang diperbuat daripada kertas ini dapat memelihara sumber (pokok), menjimatkan tenaga dan mengurangkan keluasan kawasan pelupusan sampah.

Sebagai masyarakat yang prihatin, kita boleh mengambil inisiatif dengan membuang bahan-bahan buangan ini ke dalam tong kitar semula. Terdapat 165 syarikat kitar semula di Malaysia (www.sisa.my). Begitu juga dengan maklumat mengenai pusat pengumpulan bahan kitar semula di setiap negeri di Malaysia untuk kemudahan orang ramai.

 

Syed Mubashir bin Syed Mohammad
Forum Air Malaysia

Bulan Ogos seumpama bulan malapetaka yang melanda di seluruh dunia. Semenjak kebelakangan ini, media massa sering melaporkan tentang berita-berita yang memilukan hati tentang banjir, gempa bumi dan kebakaran hutan. Bumi telah sakit tenat!

Dalam kancah alam sekitar, kita sebagai manusia sangat lemah dan tidak berupaya untuk menghadapi bencana-bencana ini. Tanah runtuh dan banjir lumpur di China, banjir besar di Pakistan, ribut taufan di Korea dan Jepun, gelombang panas dan sejuk yang melanda di serata dunia, gempa bumi dan kebakaran hutan di Rusia telah menyebabkan bilangan mangsa dan kerugian yang tinggi. Jumlah ini terus meningkat!

Pernahkah sesiapa yang terfikir bahawa skala banjir besar di Pakistan akan melampaui skala bencana tsunami yang berlaku pada tahun 2004 di Acheh yang meragut sebanyak 250,000 nyawa? Plot-plot seperti ini yang sebelum ini hanya boleh didapati daripada wayang-wayang, tetapi kini jelas berlaku di hadapan mata kita.

Para saintis berkata bahawa semua ini hanya merupakan amaran awal. Sekiranya manusia masih degil dan memusnahkan alam sekitar secara berterusan, malapetaka atau bencana yang lebih teruk dan tidak pernah dibayangi bakal berlaku.

Pencinta-pencinta alam telah menyeru agar orang ramai untuk melindungi bumi tercinta kita dengan berhenti mencemarkan alam sekitar. Namun, suara-suara ini adalah lemah dan tidak mendapat kerjasama daripada semua pihak, sehingga tidak ramai orang sanggup mendengarnya.

Sebenarnya, kitar semula merupakan amalan yang paling asas dalam kehidupan kita. Hanya dengan membawa bekal makanan sendiri, botol-botol air sendiri demi mengurangkan penggunaan bekas polisterina dan plastik. Kitar semula kertas, menjimat penggunaan air dan tenaga elektrik merupakan langkah-langkah yang ringkas dan mudah, tetapi bermakna.

Berubahlah demi kesejagatan manusia dan dunia. Ingat, perubahan bermula dengan diri kita sendiri!

 

Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia

Sejak kebelakangan ini, suhu dunia pada separuh tahun pertama ini dilaporkan sebagai merupakan tempoh yang paling panas sejak dalam sejarah manusia. Ini menunjukkan kesan-kesan perubahan iklim yang semakin jelas dan bertambah teruk. Walau bagaimanapun, angka-angka ini masih belum berupaya menyebabkan kerisauan kepada para pemimpin dunia kerana kesepakatan iklim dunia (global climate deal) masih jauh lagi untuk dicapai.

Negara-negara yang kaya melindungi kebajikan sendiri, manakala negara-negara sedang membangun menggesa bahawa negara-negara kaya patut bertindak dengan lebih proaktif untuk mengatasi masalah perubahan iklim ini. Akibatnya, kesepakatan dan persetujuan tidak dapat tercapai dan hanya mengundang penangguhan tindakan yang mengecewakan.

Kedua-dua negara-negara kaya dan mundur bimbang bahawa kesepakatan iklim akan melambatkan lagi pembangunan ekonomi dengan penurunan daya saing industri domestik di persada dunia. Hakikat yang menyedihkan mengenai tamadun manusia ialah walaupun hidup pada abad ke-21, kita masih tidak dapat menguasai sesuatu yang paling penting, iaitu menetapkan keutamaan.

Apakah keutamaan yang lebih penting? Menyelamatkan bumi kita ataupun industri? Bukankah bumi kita merupakan satu-satunya tempat tinggal kita? Jadi menyelamatkan bumi kita harus menjadi keutamaan. Namun begitu, kepiluan hati dapat dirasai apabila kita bercakap mengenai menyelamatkan bumi, maka kita lebih gemar mengambil sikap tidak peduli dan mengharapkan orang lain untuk melakukannya.

Jikalau kita tidak mengubah cara hidup kita, dalam keadaan ahli-ahli politik dan pemimpin-pemimpin dunia masih menekankan kepada aspek pembangunan dan industri, maka kita memang patut menerima bencana-bencana buruk yang bakal menimpa kita pada masa yang akan datang.

 

Foon Weng Lian
Forum Air Malaysia